Trzeci Pit

          Weszła do mieszkania i przebrała się w dresy. Przygnębiona weszła do łazienki i spojrzała w lustro, żeby oszacować wygląd swojej twarzy po wczorajszej ustawce. Dziewczyna, którą zobaczyła w lustrze była smutna, wielkie brązowe oczy nie świeciły już tym blaskiem co wczoraj, brązowe włosy opadały na ramiona w smętnych strąkach. W kąciku ust miała ranę i to wszystko.

           Rozczesała długie włosy szczotką i spięła je w prowizoryczny kok. Grzywkę spięła spinką. Do wieczora miała jeszcze trochę czasu, więc postanowiła go wykorzystać, robiąc porządek w swoich rzeczach i myślach. Zastanawiała się, jak długo będzie się musiała leczyć z miłości do Nowakowskiego. Skoro zerwał przyjaźń, było oczywiste, że nie chce mieć z nią już nigdy nic wspólnego.

           Do tego zbliżał się mecz ze Skrą Bełchatów, na który miała bilet. Jednak nie chciała go oglądać. Postanowiła pójść i zobaczyć, jak wygrywa jej ukochana drużyna. Miała nadzieję oderwać się od smutnej rzeczywistości. Popołudnie minęło jej przy wciągającej książce.

          

              Następnego ranka opatrzyła rozcięcie łuku brwiowego i poszukała jakichś ubrań na mecz. Godzinę przed spotkaniem wyszła i skierowała kroki na halę. Spotkanie było zacięte, doszło do tie breaka. Bełchatowianie starali się wykorzystywać wideoweryfikację przeciwko Resoviakom. Kilka razy w ten sposób udało im się zdobyć punkt, ale niestety, przegrali 18:16.

              Nowakowski w piątym secie nie grał, z powodu drobnej kontuzji, której się nabawił. Daria odruchowo po wygranym meczu wbiegła na płytę boiska. Nowakowski, również odruchowo, chwycił ją w ramiona, zatapiając twarz w jej włosach. Gdy dotarło do nich, co właśnie robią, odskoczyli do siebie.

  - Byłaś na ustawce – to nie było pytanie, a stwierdzenie.

  - Nawet jeśli, co z tego? – spytała, zaplatając ręce na piersi.

  - Nic, nic – odwrócił się, żeby odejść.

                    To był impuls. Nie chciała stracić go po raz kolejny. Nawet jeśli ten jeden raz trwał niecałą dobę. Podbiegła do niego i chwyciła za ramię. Spojrzał na nią z niemym pytaniem.

  - Przepraszam, że ci nie powiedziałam – przytuliła go. – Nie chcę stracić tego, co jest między nami.

  - To ja przepraszam za to, co powiedziałem. Też tego nie chcę.

                   Otarł kciukiem krew, która puściła się ze świeżego rozcięcia nad wargą. Uśmiechnęła się.

   - Musisz przestać chodzić na te cholerne ustawki – mruknął.

   - Dlaczego?

   - Kiedyś coś ci się może stać.

   - To trudno.

   - Jakie trudno? Żadne trudno. Masz przestać na nie chodzić.

     - Dobrze, tato – dobrze udawała  skruszenie. – Dla ciebie przestanę.

     - I to rozumiem – ponownie chwycił ją w ramiona.

Jeju jej... Proszę Pita :)