Przyjaźń po raz drugi

  Minęło kilka tygodni. Mama jest przygotowywana do operacji. Mam nadzieję, że wszystko się uda. Musi się udać. Staram się myśleć pozytywnie, jednak straszne scenariusze same przychodzą.   Nic na to nie poradzę. Jest jedyną osobą, która mi została, odkąd tata zginął.

      Słońce świeci, ptaszki ćwierkają, zwierzątka wesoło się bawią, a ja siedzę zmartwiona na korytarzu w szpitalu i czekam na jakiekolwiek wiadomości ze strony lekarzy. Arek ma dzisiaj przyjechać. Już się nie mogę doczekać. Mam nadzieję, że chociaż on jakoś poprawi mi humor.

      Mija już chyba trzecia godzina, a ja dalej nic nie wiem. Nagle słyszę cichy głos tuż obok mojego ucha:

 - Rózia, nie martw się. Będzie dobrze.

      Odwracam gwałtownie głowę i nie wierzę. Uśmiecham się szeroko. Przyjechał. W końcu.

 - Arek, jak ja się mam nie martwić?

 - Pomyśl o przyjemnych rzeczach, a mamę zostaw w rękach fachowców. Przecież nic jej nie pomożesz tym, że tu bezczynnie siedzisz i się zamartwiasz. Chodź z nami do parku, odstresuj się…

 - Gdyby to było takie łatwe…

 - A nie jest?

 - Nie, nie jest! – odsuwam się od niego.

     Przytula mnie. Uśmiecham się mimowolnie. Brakowało mi tego przyjacielskiego uścisku. Zgadzam się i wychodzimy. No co innego mogę zrobić? Wychodzimy na parking, gdzie czekam Krzysiek. Dawno go nie widziałam. Jedyne, co mogę powiedzieć to to, że nic się nie zmienił.

 - A teraz cię zabieramy na kilka godzin – mówi Arek, wsiadając do auta.

 - Niby gdzie?

 - Tam, gdzie się odstresujesz – wtrąca Krzysiek.

       Kilka chwil później znajdujemy się pod halą sportową. Uśmiecham się. Tutaj kiedy moje marzenia poszły… się bujać. Owszem, grałam. Nie w siatkówkę jak oni, ale w ręczną. Aż do momentu, w którym uderzyłam głową o słupek bramki. Kiedy to było… już co najmniej osiem lat temu, jednak po dojściu do siebie, nigdy nie wróciłam do sportu. Bałam się, że nie jestem już taka jak wcześniej, że nie dam rady i mnie wyrzucą. Nie… Wolałam odejść i sobie po cichutku egzystować, czasem oglądając rozgrywki naszych szczypiornistów.

  - Chyba żartujecie – mówię. – Nie będę grać.

 - Ale czy my coś powiedzieliśmy? – pyta Arek. – No właśnie.

 - Nikt ci nie każe z nami grać w siatkę – uśmiecha się tajemniczo Krzysiek.

 - To po jakiego grzyba mnie tu przywieźliście?

 - Otóż, żeńska drużyna kobiet w piłce ręcznej potrzebuje bramkarza – uśmiecha się Gołaś.

     Patrzę na nich, jak przysłowiowe cielę na malowane wrota.

- No nie patrz tak. Przecież wiemy, jak ci tego brakuje. Idź chociaż spróbuj…

 - Ale ja muszę wracać do szpitala…

 - Różyczko, proszę cię – podchodzi do mnie Krzysiek. – Twojej mamie nic nie będzie. Zaufaj mi… nam. Jak wrócisz za te kilka godzin, zobaczysz jak siedzi na łóżku i czyta albo coś w tym stylu.

Następny za 2 dni :)