Przyjaźń po raz trzeci

      Wychodzę z hali, mrużąc oczy, bo słońce świeci mi prosto w twarz. Widzę uśmiechnięte twarze tych dwóch typków.

 - Dziękuję wam bardzo – mówię cicho. – Naprawdę mi pomogło.

 - Widzisz?

 - No dobra – zgadzam się niechętnie. – Mieliście rację…

 - My zawsze ją mamy – uśmiecha się Arek.

     Czas wrócić do szpitala. Cała magia nagle znika. Kurde. Nigdy nie lubiłam szpitali. Kojarzyły mi się ze śmiercią, stratą bliskich mi osób. No i najlepsze jest to, że wcale nie przestały. Może to tylko ja dorosłam i trzymam swoje obawy na wodzy.

     Czas w samochodzie mi się dłuży.  Cały czas jednak się śmieję, bo Krzysiek śpiewa jeden z tych starych hitów ABBY. Zawsze mówiłam, że jest dziwny, ale to już przerasta najśmielsze sny. Gdyby ktoś tak popatrzył na to z boku to bez wahania wezwałby pogotowie z psychiatryka.

 - Krzysiek, czemu zerwałeś z Iwoną? – pyta nagle Arek, a Ignaczak momentalnie poważnieje.

 - Dobrze wiesz czemu – mówi cicho pod nosem.

     Dziwnie tak nie być w temacie.  Czasem mówią swoimi szyframi, ale mniej więcej je rozumiem. A teraz nic Zero. Null.

 - Jak to zerwałeś z Iwoną? – pytam,  może na to nie jest najlepsza pora, ale jednak czuję, że muszę.

 - Normalnie – odpowiada Krzysiek.

       Patrzę na niego z niedowierzaniem. Przecież to idealna para. Pasowali do siebie, układało im się. Co ich poróżniło? .

 - Po prostu…  Zdradziła mnie. Jest w ciąży.

       Nie chce  mi się w to wierzyć. To wszystko brzmi tak, jakby było  żywcem z jakiegoś kryminału.  No, dobra… może nie aż tak, ale jednak nie do uwierzenia.

       Patrzę na niego. Wpatruje się w okno oglądając, z pewnością ciekawe, reklamy na blokach.  Znam go już długo i dobrze wiem, że nie zasłużył na takie coś.  Na pewno jest to nie tylko moje przekonanie, że on nie zrobił w życiu czegoś złego…  

      Słońce zachodzi już powoli za budynki, gdy wysiadam z auta i, pożegnawszy się z chłopakami, wchodzę do szpitala. Kamień spada mi z serca, gdy widzę mamę leżącą na łóżku. Śpi. Wychodzę na korytarz i ze zdziwieniem stwierdzam, że siedzi na nim Krzysiek.

 - A ty co tu robisz? Nie powinieneś być w domu?
 - Może i powinienem. Ale nie jestem.

       Zaczynam się zastanawiać, dlaczego on to w ogóle robi. Jaki ma interes w tym, że marnuje czas tutaj, w szpitalu, gdy może być w domu, czy w każdym innym dowolnym miejscu.

   - A mogę spytać, dlaczego? – patrzę podejrzliwie.

   - Nie mogę patrzeć, jak bliska mi osoba się zamartwia, więc przyszedłem ją pocieszyć.

Bo Igła ma dzisiaj urodziny.

Bo pada deszcz.

Bo mam doła.

Bo dwa dni minęły wczoraj.